The time is now – one down on the bucket list

Een vrijdagavond in mei, op weg naar huis na een drukke werk- en gezinsweek.
Een rare week met het standaard gecross van hier naar daar maar ook met slecht nieuws uit onze omgeving.
Een onverwacht overlijden, zware ziekte en verkeersongeval waardoor je even stilstaat en beseft dat het leven plots, buiten je wil om, een hele andere wending kan nemen. Dat we blij moeten zijn met wat we hebben in plaats van te focussen op wat niet. En dat je moet profiteren van elkaar, van je partner, je gezin.

Het is die avond dat ik gereserveerd heb, nummer 2 op hubbie zijn bucket list.
YOLO, ik vind het een stomme uitdrukking maar het is wel wat ik toen dacht. Mijn gevoel won het van de rede, ik schakelde ratio uit en schrapte het plan om te sparen voor hubbie zijn 50ste verjaardag of een andere grote gelegenheid. The time is now van Moloko speelde net op de radio. Of was het mijn playlist waar dit liedje meerdere keren in voorkomt.

Hubbie, vanavond neem ik je mee naar In De Wulf. Met twee genieten, proeven, ervaren en leven.
Van mij voor je verjaardag binnen 3 weken, onze huwelijksverjaardag binnen een paar dagen maar voornamelijk omdat we maar één keer leven en ik dat graag met jou doe.

http://www.indewulf.be/
The time is now

Andalucia trip Part II: Gibraltar, Cadiz, Jerez

Gibraltar, mij zei het van in het begin niet veel maar hubbie vond het een ‘must do’.
Om ons bezoek een echte Engelse touch te geven werden we verwelkomt door een dik mistdek in combinatie met stevige regenbuien.
Bij mooi weer en wanneer de winkels open zijn kan ik me voorstellen dat het hier even (maar ook niet vele langer) gezellig vertoeven is.
Zo lang je geen honger krijgt tenminste want is het zeer moeilijk om hier ‘deftig’ eten te vinden. Je vindt er de éne pub na de andere met vettig en onaangenaam ruikend eten. Wat een contrast met Spanje.
Gelukkig klaarde de hemel in de namiddag op en ging de kabelbaan open zodat we alsnog ‘the Rock’ op konden. En ja, dan weet je weer waarom dit een ‘must do’ is. Ok, de kabelbaan is duur maar het zicht dat je vandaar hebt, prachtig. En ja de beroemde aapjes waren er ook, hubbie was blij.

Prachtige stranden, een gezellig omwald binnenstadje, chique boho girls en surferboys. Of in één woord: Tarifa.
We logeerden in een heel leuke Guest House in het oude centrum en vlakbij talloze restaurantjes en bars.
Een strandwandeling, aperitiefje met de voeten in’t zand, shoppen in de hippe boutiques en daarna een stukje eten.
In Tarifa leeft iedereen de good life en wij volgden het voorbeeld gedurende de twee dagen dat we er waren.
De beste tapasbar is El Frances, een fransman dus die de beste authentieke Spaanse tapas serveert. Ik smulde van aubergines met geitekaas en hubbie van de tonijn en albondigas.
Volgende bestemming, want Tarifa is dan wel een leuke plek maar langer dan 2 dagen kan je je hier als landrat moeilijk bezighouden, was Cadiz. Onderweg stopten we voor een late lunch in Zahara de los Atunes. Met de voetjes in het zand en een prachtig zicht op de zee en de duinen genoten we van een ‘stukje’ gegrilde inktvis in één van de eenvoudige chiringuitos Bar las Benjumea. Zo’n immens uitzicht, we werden er stil van.


Cadiz Cadiz, met tweemaal een vettige schhh achteraan, zo zouden de inwoners van het oude gedeelte hun stad noemen. Dat werd ons toch wijsgemaakt door Pedro, de gids die ons al fietsend en vertellend wegwijs maakte en leerde over de geschiedenis van het zogenaamde Kleine Havana.
We logeerden op een 3km van de oude stad, in één van de grotere strandhotels Playa Victoria. Vlakbij ons hotel ontdekten we een nieuwe bar/restaurant Otero. Ruim, luchtig en met een zeer smaakvolle inrichting. De thaise albondigas (balletjes) met curry, de sashimi en inktvis met gegrilde paprika saus; om de vingers bij af te likken (wat we natuurlijk ook deden).
We bezochten dit restaurantje nog een tweede keer, om zeker te zijn dat het echt wel goed was. En ja, ook toen gingen we tevreden buiten.

Een tegenvaller was restaurant Aljibe in Cadischh Cadischh. Toeristen krijgen enkel de uitgebreide kaart en niet de tapaskaart. Nu zagen we het wel zitten om eens een volg bord te eten maar wat we hier voorgeschoteld kregen was saai en smaakloos. En vooral te duur naar Spaanse normen. De dame die ons bediende (de bazin vermoedelijk) was eerst vriendelijk maar daarna vooral verward en meer met haar bestelsysteem bezig dan met haar gasten.

Onze laatste halte was Jerez de la Frontera. Het stadje op zich viel ons door de kalmte een klein beetje tegen. We hadden na een paar uur het gevoel het al gezien te hebben. Met de hulp van tripadvisor besloten we extra aandacht te besteden aan het uitkiezen van een restaurant voor die avond, ergens waar we rustig konden tafelen en genieten van onze voorlaatste avond. En ja, het beste eetplekje van onze hele trip, dat vonden we daar, in Jerez.
Albala, een spaans restaurant/tapasbar nieuwe stijl. Hier vind je lekkere en pure gerechten voor een heel aangename prijs. Een mooi interieur, vriendelijk personeel én meerdere wijnen die per glas verkrijgbaar zijn. Tempura van asperges, tartaar van tonijn, een lekker stukje rund … ik mag er niet aan denken of ik krijg honger.

Na Albala was het moeilijk om de volgende avond opnieuw een leuke plek te vinden. We kwamen via Tripadvisor terecht in het alternatieve Alboronia. Moeilijk te vinden maar leuk gelegen op het eerste verdiep van de binnenkoer van een vierkant gebouw. Lekkere tapas met marokkaanse invloed. We proefden van een timbaaltje van zalm, gestoofde groenten met geitekaas en tajine met kip. Lekker en door de orientaalse invloeden een welkome afwisseling.

En ja, ook deze laatste avond besloten we om volgend jaar terug te gaan, dan staan Granada en Cordoba op te planning.

Wat duurt een jaar toch lang pfffff …

Benali Guest House Tarifa 
El Frances, Tarifa (reserveren een must!)
Hotel Playa Victoria, Cadiz  https://www.tripadvisor.be/PlayaVictoria
Bar las Benjumea, Zahara de los Atunes
Restaurant Aljibe, Cadiz
Restaurante Bar De Otero, Cadiz, Playa Victoria
Albala, Jerez de la Frontera   http://www.tripadvisor.nl/Albala
Alboronia, Jerez de la Frontera

Andalucia trip Part I: Malaga – Tarifa – Cadiz – Jerez

Het was vorig jaar tijdens onze trip Sevilla – Ronda – Malaga dat we een verliefd werden op Andalucia en besloten terug te keren.
Dit jaar zijn we gestart waar we vorig jaar eindigden, namelijk Malaga en we trokken via de mooie zuid-westelijke kust naar Cadiz om terug te vliegen vanuit Jerez de la Frontera.

Onze reis begon  met een valse noot toen bleek dat er iets fout was gelopen met de hotelreservatie waardoor we geen kamer hadden. Met dank aan Appartementos Plaza Merced en Booking.com voor nul komma nul service.
Uit grote honger kozen we die namiddag de eerste de beste tapasbar op Placa Merced gekozen maar weer pech, ronduit slechte tapas. Het feit dat het terras bevolkt werd door Amerikaanse oudere dames had een hint moeten zijn maar we waren te druk bezig met hotels bellen om de tijd te nemen een deftige lunchplek te kiezen. Bummer.

Een paar uur later dan toch nog een slaapplaats voor één nacht gevonden in Hotel Monte, een groot hotel net buiten het centrum.
Gezien er die dag eentje jarig was hadden we vooraf een tafel geboekt in de zogenaamde ‘new place to be’ aka Restaurant Batik.  Vlakbij het Alcazaba en met op het dak een rooftopbar met een prachtig uitzicht over de stad. Het restaurant vind je één verdieping lager maar heeft ook een terras. Allemaal hip en cool en met een fantastisch uitzicht maar het eten vonden wij totaal overroepen. Willen maar niet kunnen zeggen ze dan bij ons.

Gelukkig verliep het de volgende dagen allemaal vlotter en konden we zaterdagmiddag de vakantiesfeer opsnuiven op ons favoriete people watch terrasje aan het Carmen Thyssen museum. Un serveza y un copa de manzanilla por favor. 3€ per rondje, daar kan een mens geen dorst voor lijden.
Na het aperitief trokken we naar onze favoriete (moderne) tapasbar in Malaga: Uvedoble.  Uitgebreid sinds vorig jaar en met een vernieuwde toog waar we graag plaats aan namen. De Ajo Blanco is hier een echt aanrader!

Omdat we voor die avond geen hotel hadden gevonden in Malaga verlieten we de stad een avond sneller dan gepland en trokken we door naar het kustdorpje Fuengirola.  Een combinatie van regen en de Blankenberge stijl van dit kuststadje maakte ons niet enthousiast over deze locatie maar soit, we hadden weer een bed. Fuengirola heeft een leuk en gezellig kerkpleintje maar daar is het moeilijk om een vrije tafel te vinden. Deze keer meden we de terrassen met gepensioneerde Amerikaanse dames en binge drinkende UK-ers en kozen een druk terras met Spaanse families.  Cerveceria Marisqueria Gamboa heeft een zeer uitgebreide kaart met zeevruchten, voornamelijk gambas. De bediening is vrij brut, ik vermoed dat er meer dan één pint per uur van de tafel valt of in een schoot belandt. Maar dat hoort bij het Spaanse temperament maakten we onszelf wijs en we genoten van het feit dat de regenbui voorbij getrokken was en we buiten konden eten.

To be continued of continuará …

 

Restaurant Batik:
https://www.facebook.com/Batik-702823406501570/
http://www.tripadvisor.nl/Batik
Uvedoble:
http://www.uvedobletaberna.com/
http://www.tripadvisor.nl/Uvedoble
Cerveceria Marisqueria Gamboa
http://cerveceriagamboamarisqueria.es/#_=_
http://www.tripadvisor.nl/Gamboa
Appartamentos Plaza Merced
http://www.booking.com/hotel/es/apartamentos-plaza-merced-22.nl.html

 

Les Petits Ruisseaux – Mechelen: een mooie stroom pure gerechten

Neem een mooi gebouw, kwalitatieve producten en een goede kok en je hebt een perfecte pop-up. Zo simpel is dat, of zo leek het toch.
Het zal wel veel meer voeten in de aarde gehad hebben maar het leek allemaal eenvoudig.
Eenvoud van concept, namelijk drie grote tafels en één menu. Eenvoud qua locatie, een lege blanco ruimte aangekleed met het hoogstnodige en een stoof in de hoek om de naderende herfst weg te jagen. Eenvoud in bezetting (tenzij er nog iemand achter het gordijn zat) namelijk drie mannen die zowel keuken als zaal vlot deden draaien en ervoor zorgden dat we van volgende menu en aangepaste natuurwijnen konden genieten:

hootskool geroosterde pompoen, zuurdesem
wij kozen hierbij als aperitief een zeer gesmaakte crémant d’alsace – Frick

lauwe poulpo, gebrande paprika, heldere bouillon
pineau d’aunis

gebakken inktvis, in wei gemarineerde sjalot, zachte ui
la bien venue
gebakken slahart, gerookte slajus, wilde kruiden, harde geitenkaas

bbq-eend, biet met aalbesjus, rook
vieilles vignes
getrokken hooi-infuus, pitten, russule escabeche
natur OX

lang gegaarde wortelpeterselie, honingijs, chips
chenin moeulleux
perensorbet, zachte geitenkaas

En dan zou ik nu gang per gang de lofzang kunnen afsteken en de verschillende combinaties en smaken beschrijven maar dat zou zelfkwelling zijn (honger!).
Poëtisch verwoord: wat hier geserveerd wordt is geen kabbelend beekje maar een mooie stroom pure gerechten.

Mijn favorieten: de lauwe poulpo, het slahart en de lichtjes zure perensorbet en zoete geitenkaas.
Het enige dat ik kon opmerken is dat de eend niet warm genoeg geserveerd werd. Vermoedelijk omdat ze buiten op een bbq gebakken werd en binnen aangesneden en gedresseerd.

Ah nee, nog een tweede en laatste opmerking, namelijk dat het enorm spijtig is dat dit maar een tijdelijk restaurant is, ik had zo graag ‘we’ll be back’ geschreven. Al ben ik er zeker van dat we Maarten Van Essche en co in de toekomst nog wel meer zullen zien ‘pop-uppen’.

Voor mooiere foto’s, check:
https://www.facebook.com/LesPetitsRuisseauxMechelen?fref=ts
Reservatie:
http://www.maartenvanessche.be/

Les Frères Ibarboure – Bidart/Gethary (FR)

“Op vakantie elke dag achter de kookpotten kruipen? Goed zot!” kreeg ik al wel eens te horen.
Maar met onze kroost van 4 en soms 5 kinderen (voornamelijk tieners) is het nu éénmaal financieel niet mogelijk om elke dag op restaurant te gaan.
En eigenlijk vind ik het helemaal niet zo erg om te koken. In de voormiddag een marktje bezoeken, nieuwe producten ontdekken, proeven, aperitieven, … de voorbereidingen alleen al zijn zeer aangenaam, zeker als je tijd hebt zoals op vakantie.
Maar als we gedurende die twee weken gezinsdrukte als koppel de kans krijgt om er een avond vantussen te muizen, dan grijpen we die kans met beide handen.

Via tripadvisor gingen we op zoek naar een rustig restaurant in de buurt, liefst met tuin. En zo kwamen we bij ‘les Frères Ibarboure’ terecht.
Een restaurant/hostellerie die een klassieke Franse keuken brengt, gelegen op verlaten baantje ergens tussen Bidart en Gethary.
Na een lekkere aperitief van het huis (champagne met een locale likeur die verrassend fris en kruidig was) kozen we vier gangen uit het menu ‘Balade entre Terre et Mer’. Als amuse kregen we een mooi bord met drie hapjes en daarna nog een super lekkere gazpacho.

Passeerden de revue:


Foie gras op drie wijzen
Een groentengerecht genaamd ‘Quand les légumes de Jean-Luc rencontrent notre potager’
Gebakken vis, asperges, krokante aardappelen en choronsaus
Een grote suiker kers gevuld met geconfijte kersen en panna cotta

Hubbie koos ook de foie gras en gebakken vis en daarnaast:
Filet de veau
Cazette en coquilles de chocolat, éclats de nougatine, glace carambar

Ondertussen zijn we 7 weken verder en bijna opnieuw aan vakantie toe.
Maar terugdenken aan deze idyllische romantisch plek doet me nog steeds wegdromen en nagenieten van de gazpacho, foie gras, het groentenbordje en de filet de veau want dit waren de borden die er qua smaak uitsprongen.

Peut-être un jour, …


http://freresibarboure.com/fr/

Beaucoup Fish – Brussel

Vrijdagavond, mijn favoriete moment van de week. Het moment dat je in de auto stapt en de deur van het werk letterlijk en figuurlijk achter je dicht slaat. Dat je, zoals vorige vrijdag, met de ramen open, genietend van de zon en de verse lucht, naar huis rijdt, Roisin Murphy door de speakers. Niet oorverdovend luid maar nét luid genoeg om alle gedachten uit je hoofd te bannen, enkel focus op de baan en muziek. Vorige vrijdag was het summum van zo’n vrijdagavond. Hubbie en ik deden wat we het liefst doen; flaneren in Brussel, people watchen, dromen, plannen smeden en goed eten.
We startten onze avond met een bezoekje aan Flowertime in en aan het stadhuis van Brussel.
Het thema was Italiaanse barok, niet echt mijn stijl maar er waren toch wel enkele interessante en mooie creaties bij, het bezoek waard dus. Ondertussen was het hoog tijd voor aperitief en dus liepen we even langs het gezellige toch heel drukke Sint-Katelijneplein.
Na een bezoekje aan M-eatery Mechelen twee dagen eerder zou een goed stukje vis me nu wel smaken. Normaal gezien zouden we dan in de Vismet belanden, het favoriete adres van de schoonouders die er gemakkelijkheidshalve beter boven zouden gaan wonen. Maar omdat we altijd graag een nieuw adresje proberen reserveerden we bij Beaucoup Fish, vijf minuutjes verder wandelen in de Van Gaverstraat.

Een klein restaurant, strak en sober ingericht met een open comptoir.
Starten deed hubbie met de krokante papillot van garnalen, mozzarella di bufala en coulis van kerstomaten. Een mooie pimped up versie van de klassieker scampi fritti. Ik koos de carpaccio van gekonfijte paprika, ansjovis en krokantje van parmesan. Lekker al had de ansjovis voor mij wel vele aanweziger mogen zijn. Bij zes ansjovisfilets denk je eerder aan een aperitiefhapje en minder aan een voorgerecht.
De Noordzeetong die hubbie nam was met zijn 600 gram niet klein te noemen. Lekker, vers met een goed slaatje en frietjes. Ik koos voor de andere klassieker namelijk garnaalkroketten. Smeuïg en op basis van een smaakvolle fumet, comme il faut!

Om deze warme zomeravond fris af te sluiten bestelde ik een Colonel Kalamansi. Een originele versie met schuimpjes en basilicum.
Alle gerechtjes die we hier aten waren lekker. Maar toch misten we dat ietsje meer, zeker als je rekening houdt met de prijzen. Is het omdat we te hard vergelijken met een gevestigde waarde als de Vismet, verwachten we teveel? Ik weet het (nog) niet. Soms moet je appreciatie voor een restaurant groeien. Ik geef Beaucoup Fish daarom nog graag het voordeel van de twijfel.

Wordt vervolgd …

 

M-eatery, Mechelen

Woensdagavond, terug naar de stad waar ik studeerde, voor een diner date met vriendin N.
Wetende dat zij een goed stukske vlees kan appreciëren leek het mij het ideale moment om bij M-Eatery te reserveren.
Ik had eerder al wisselende commentaren opgevangen dus hoog tijd om zelf poolshoogte te gaan nemen.

Maar onze ervaring was heel positief. Aangenaam personeel die weet wat er op tafel komt, een lekker huiswijntje voorstelde en een grapje kan maken. Los maar professioneel.

Als kleine eter koos ik twee voorgerechten en startte met Oosters gelakt Simmentaler Ribvlees met Sint-Jacobsvruchten, geconfijte sjalot en zalf van tuinbonen.
Mijn tafelgenote ging voor de Beefmeater, een heel mooi bord met een combinatie van Secreto nr7, rundscarpaccio en handgesneden tartaar van Piemonte (aanrader!).  Een smaakvolle start die zin gaf in meer.

Voor de tweede ronde bestelde ik tartaar van Piemonte met gerookte olijfolie, parmesaanschilfers en kapperappeltjes en N ging als overtuigde carnivoor voor een steack (Simmentaler) met bearnaise en frietjes.  De tartaar was fijn handgesneden en de olijfolie gaf pit zonder het vlees te overheersen. De zesrib, saignant, had 20 seconden eerder uit de Josper gemogen maar dit is dan ook de enige negatieve opmerking die ik over de vier gerechten kan maken.
Ah ja en de béarnaise was zalig, ik heb me moeten inhouden om N haar sauspotje niet uit te lekken. :-p

Een geslaagd eerste bezoek dus, wat ik ook nog vond na het bekijken van de rekening. 52€ per persoon voor twee gangen, twee glazen rode wijn, een French Coffee en nog een extra espressootje om af te ronden. Een faire prijs voor een lekkere en gezellige avond.

http://m-eatery.be

Ocean Coffee Bar – St-Jean-de-Luz

We kregen de tip om deze Coffee Bar in St-Jean-de-Luz te bezoeken van familie van de uitbaatster, een Vlaamse dame die deze havenstad uitkoos om een leuke ontbijt- en lunchbar te starten. En gezien we in juli met ons gezin in de buurt vertoefden besloten we hier te lunchen tijdens één van onze daguitstapjes.  Op de kaart belegde bagels, quiche en slaatjes. Onze nakomelingen smulden van de versie met gerookte zalm, appel en zure room. Ikzelf koos voor een slaatje met tomaat mozzarella en hubbie ging voor de suggestie van de dag; toast met gerookte makreel.
Simpel, puur en lekker, zo heb ik het graag en dat hebben ze hier begrepen.
De kinderen genoten van een home made ice tea, leuk geserveerd in een bokaaltje en hubbie en ik nipten van een espresso en cappuccino.
Wij zaten op het terras maar je kan ook binnen eten en chillen. Leuk en gezellig ingericht in huiskamerstijl.

Dit is zo’n plek waarvan je denkt ‘was dit maar vlak bij mijn werk’ of ‘bij ons in’t dorp’, mij zou je er regelmatig vinden.

 

Info: Ocean Coffee Bar
gelegen aan het station van St-Jean-de-Luz
https://www.facebook.com/oceancoffeebar

Cosma – Mechelen

Cosma zorgt voor een nieuwe wind in de Mechelse horeca las ik ergens op Facebook.
Een vernieuwend concept met vooraan de traiteur-delicatessenwinkel en achteraan brasserie, de verborgen parel van Mechelen schrijven ze zelf op hun website.

Meer was er voor mij niet nodig om geïnteresseerd te zijn en veel woorden had ik ook niet nodig om hubbie mee te krijgen.
Dus wij eens niet naar Brussel maar naar Mechelen. Verandering van spijs doet eten zou ons moeder zeggen.
Parkeren onder de veemarkt, de straat oversteken en hup je bent er al. Easy peasy.

De geroosterde noten die we bij het aperitief kregen deden onze verwachtingen stijgen, een simpele maar originele en zeer lekkere knabbel.


Als voorgerecht koos ik gemarineerde zalm met dille mayo, rode biet en toast en hubbie ging voor de ceviche van zeebaars met Sechuan peper en radijs.
De zalm was lekker, mooi gemarineerd en met nét genoeg dille mayo. De rode biet heb ik gezocht maar niet gevonden en gelukkig ben ik geen broodeter want die drie stukjes broodchips zijn bezwaarlijk toast te noemen. Een mooi bordje, goede basisproducten maar geen wauw.
De ceviche was spijtig genoeg een tegenvaller. Voor zover mijn kookkennis rijkt is ceviche rauwe vis die lichtjes gegaard wordt door te marineren in limoen of een andere citrusvrucht of zuur.
Dit bord was voor mij een carpaccio met olijfolie. Waar op zich niets mis mee is maar noem het dan ook zo. En zelf bij een viscarpaccio mag een beetje zuur of frisheid niet ontbreken, wat ik hier in dit gerecht totaal niet vond. Bummer.

Als hoofdgerecht ging ik voor de steak tartare van Piemontese rund (dry aged, 6w), hubbie koos voor een entrecote (Brazilië, ook 6w dry aged).
Daarbij kozen we 4 bijgerechtjes namelijk gegrilde courgette, gegrilde kerstomaten, groentefrieten en ovenpatatjes met rozemarijn.

Kwalitatief goed vlees, sober en correct gebracht, hier was niets op aan te merken.  Het principe van de bijgerechtjes, dat juich ik graag toe. De aardappeltjes met rozemarijn en gegrilde courgetten waren mijn favoriet. Geen klassieke frietjes op het menu, dat is durven maar mucho appreciado.

Hubbie had nog een heel klein gaatje (in zijn maag) en sloot af met een crumble met rabarber en een bolletje ijs van de buurman (de buurman van de zaak, onze eigen buurman kan ik veel vragen maar ijs zal het niet zijn).

Dat een zaak die nog maar een week open is nog niet smooth loopt en dat de puntjes nog niet op de i staan, dat kan je verwachten en vergeven.
Maar smaak en power, dat moet vanaf het begin in de gerechtjes zitten.  En spijtig genoeg is het dat wat ik gisterenavond miste.

Deze parel moet nog wat groeien en opgeblonken worden. Misschien geven we het binnen een paar maanden nog eens een kans.

http://www.cosma.be

L’huitrière à Lille

Rijsel, nee dank je, ik ga liever naar Lille. Rijsel associeer ik met grijs weer en regen, Lille daarentegen klinkt zonnig en opgewekt. Misschien omdat ik een voorkeur heb voor namen die met een L beginnen.

Tweede kerstdag nam hubbie, wiens naam niet met een L begint maar voor wie ik toch een uitgesproken voorkeur vertoon, me mee naar deze mooie stad. En zoals altijd wanneer ik met hubbie (misschien moet ik voortaan Lubbie zeggen) op stap ga kent hij daar een goed restaurant van vroeger toen hij nog met zijn ouders, in zijn studententijd of met madam X, Y of Z op stap ging.

Zo ook in Lille vertelde hij over L’huitrière waar hij als kind met zijn ouders oesters ging eten. Een oude glorie in een mooi gebouw verduidelijkte hij. Maar oude glories zijn vaak ook vergane glories. Dan denk ik met enige tristesse aan de Falstaff in Brussel waar op een zaterdagmiddag gemiddeld 5 man zit, je een half uur moet wachten om bediend te worden en waar de dienster niet meer weet wat een Half-en-half is. Maar we waren in Lille en niet in Brussel en dus zocht ik online L’Huitriere op en kwam tot de aangename conclusie dat het nog steeds een drukbezocht restaurant is met een klassieke doch zeer mooie kaart. Wij dus daarheen, na eerst voor alle zekerheid online gereserveerd te hebben, wat achteraf een slimme zet bleek te zijn.

En ja, deze oude glorie schittert nog. Een prachtig gebouw met de nodige grandeur, een mooie klassieke kaart en heel uitgebreide wijnaanbod waar Lubbie zich met veel plezier in verdiepte.

We kozen voor de zakenlunch bestaande uit een voorgerecht, hoofdschotel en dessert.  45€ was een correcte prijs, zeker in vergelijking met de toch vrij hoge à la carte prijzen. Na twee amuses begonnen we, hoe kan het ook anders als je hier bent, met oesters Fines Claires n°3.

Als hoofdgerecht koos ik voor ‘Gamba’s rôties dans un bouillon tajine, légumes d’un couscous’ en Lubbie ging voor ‘Pavé de cabillaud rôti, risotto comme une paella, émulsion au chorizo’. Van die chorizo-émulsion mochten ze me gerust een potje meegeven.
Voor het dessert koos ik ‘Mi-gratin, mi-soufflé aux agrumes’ en mijn tafelgenoot voor ‘Cramique perdu, glace à la bière’. We sloten deze lekkere maaltijd af met een koffie  en een super cognac waarvan ik spijtig genoeg de naam niet meer weet.

Dus wie naar Lille gaat, of naar Rijsel als het regent, ga dan zeker lunchen in deze oude maar nog lang niet vergane glorie.
En wie niet veel tijd heeft kan ook vooraan in de bar aan de toog oesters eten al vond ik deze ruimte vrij kil en mis je dan de mooie zaal achteraan.

We’ll be back of moet ik zeggen ‘nous serons de retour’.

http://www.huitriere.fr/

 

We bezochten L’Huîtrière in december 2013

***UPDATE: Het restaurant is ondertussen gesloten. De oesterbar, traiteur en groothandel blijven nog wel open.
http://france3-regions.francetvinfo.fr/nord-pas-de-calais/2015/02/23/lille-les-restaurant-l-huitriere-va-fermer-ses-portes-le-28-mars-661363.html ***